Yestermap

5 Januari 1945. Het is mooi weer, er zijn geen wolken, hooguit een lichte ochtendnevel. Van twee kanten vallen de toestellen aan om het Duitse afweergeschut, dat de brug moet verdedigen, te misleiden. Op 8.000 voet zetten de zeven toestellen de duikvlucht in en op 3.000 voet laten ze de bommen los. Volgens vlieger Dave Ince moet het zijn collega Jack Benson geweest zijn - de man die als tweede naar beneden dook - die raak gooide: een van zijn twee bommen treft de boog van de trotse Lekbrug bij de zuidelijke rivierpijler. Dave Ince vertelde later hoe hij het kunstwerk statig in elkaar zag zakken en langzaam zag verdwijnen naar de bodem van de Lek. De zeven Typhoons keren direct terug naar de basis. Missie volbracht.

Een handjevol Vianezen en Vreeswijkers hebben de bommen zien vallen, van een afstand. Een groepje jongens van een jaar of 13, 14 uit Vianen is op dat moment aan het spelen op het land van Gert van Iperen, dat ondergelopen was en onder het ijs lag. Ries Ververs was erbij, hij heeft er later over geschreven. Ze zagen de vliegtuigen naderen, ze hoorden het afweergeschut aan de Hagenweg twee granaten afschieten. Ze ontploften boven het hoofd van de jongens. De splinters vielen in het ijs, de jongens hielden hun sleeën boven hun hoofd om zich te beschermen. Eén van de jongens werd licht geraakt, ze zochten dekking achter het huis van Lenting. Daardoor hebben ze eigenlijk weinig gezien. Opeens hoorde Ries Ververs de kreet: “De brug is er niet meer.” De toeschouwers die wél alles konden zien, waren verbijsterd. De onaantastbare boogbrug, nog vrij nieuw eigenlijk, zakte langzaam, bijna stijlvol in de rivier.

Tip....

In deel 1 pagina 141-142 staat een verhaal van de bekende schrijver van oorlogsboeken Ad van Liempt over de gebeurtenissen rond de Lekbrug.